ये ना परत..

माहीत होतं मला की तुझं व्यसन लागेल.. तरीही लावून घेतलं.

आठवतात ते दिवस.. मी किती खुशनसीब होतो.
या मनाला व शरीराला एक आधार मिळालं होतं.. आणी काय पाहिजे ?

तुझं अंगन् अंग पहायचो..
तुझं हृदय-स्पंदनं ऐकायचो..
तुझी मधुरता चाखायचो..
श्वासात तुझं सुगंध भरायचो..
तुझं ते स्पर्श आनुभवायचो..
दिनरात तुझ्याच विश्वात वावरायचो..
जणू ते एक प्रकारचं स्वर्गच होतं.. ज्यात मी जगायचो.

तू होतीस.. स्वर्ग होतं..
पण..

आता जगणं कठीण झालं आहे.. या नरकात.

मी "माझं" इथे कोणाला म्हणू ?
खूप शोधतोय.. खूप रडतोय.. प्रयत्नांनी दमतोय..
पण तुझ्यासारखी तूच.. अन्य कोणीच नाही.
जे तूनं केलं.. कोणालाच करता नाही आलं.

माहीत आहे.. मी चूकलो..
वेळेतच तुझं महत्व नाही जाणलं.
पण कसाही असलो तरी शेवटी मी तुझाच आहे ना ?
तुझ्यासाठी पुष्कळ असतील.. पण माझ्यासाठी तर तूच आहेस ना ?

शेवटी हा जीव जाईल.. या मुखात एकच वाक्य राहिल..

Please.. ये ना परत.. :'(